cz.6: Nie jesteś sama…

Lekarz potwierdził, że wszystko przebiegło zgodnie z planem. Mogłam teraz zacząć od nowa. Rodzice przyglądali mi się z boku twierdząc, że „coś” się we mnie zmieniło. Jako, że po ich powrocie wyjątkowo dobrze się nam rozmawiało a ja czułam się silna, zdecydowałam, że powiem im o wszystkim co przez ostatnie tygodnie działo się w moim życiu. Ich relacja była dla mnie pełnym zaskoczeniem. Empatia…Ciepło…Współczucie..Całą trójką nie potrafiliśmy powstrzymać łez, gdyż z braku okazywania dobroci wspólnymi siłami zbudowaliśmy mur, który razem w tamtej chwili zburzyliśmy. „Nie taki diabeł straszny jak go malują”. Czułam ogromną ulgę i spokój. Po wielu rozmowach z mamą, zaczęłam opisywać swoje przeżycia w formie blogu, by choć w niewielkim procencie móc nieść pewnego rodzaju wsparcie kobietom, które tak samo jak ja zostały w trudnej dla nich sytuacji, które czują się samotne, bądź zostały oszukane, czy tak jak ja nie wierzyły już w nic dobrego. Zmieniłam swoje życie, zaczęłam zagłębiać się w psychologie i w pielęgniarstwo aby z pełną wiedzą i doświadczeniem jakie sama nabyłam pomagać.